Beyaz Mürekkep

Hiç birimiz bu dünyaya ait değiliz. Sadece kimimiz çabuk uyum sağlıyor, kimimiz ise uyum sağlamaktan vazgeçip tabiatına dönüyor yüzünü. Ve gelenekler ile kendi doğrularının kavşağında durup kararını veriyor. Öyle ya, kimimiz sürüsünü sevmeyi başaramıyor. Bunu denemiyor değil.

Fakat…

Dünyanın haline şöyle bir bakınca içine dahi olduğunda bize kolay bir hayatı vadeden o sürü tarafından dışlanmak dahi umurunda olmuyor. Yalnızlaştığındaysa içten içe “Bu şeref bana ait.” Duygusu hafif bir tebessüm konduruyor yüzüne. Yalnızlıktan korkmuyor asi ruh. Özgürlük, yalnızlığı seviyor.

Hiç birimiz bu dünyaya ait değiliz. İçine döküldüğümüz kapların şekillerine bürünüp çoğu zaman kendimize yabancı yaşıyoruz. Ve mutluluğu sistemin bizi başarılı gördüğü yerlerde arıyoruz. Sırt sıvazlayanların kuklası olmak mı? Alkışlara tapanların geleceğini başka eller çizer. Sürünün gözdesi olmak ne büyük onur olsa gerek. Evet gülün halimize. Komedilerin çıkış noktası her zaman drama olmuştur. Trajedimizin içindeyiz hepimiz.

Hiç birimiz bu dünyaya ait değiliz. Gitmeye o kadar hazırdık ki hiçbir yer evimiz olmadı. Çünkü insan kalmaya karar verdiği zaman eve ayakkabılarıyla girmezdi. Biz bu dünyaya ait değiliz çocuğum. Dünyalılar bizi sevmeyecekler.