Vahşet değil, sevgi…

Gözlerimi, buruşmuş tenimde gezdiriyorum, küçük bir hareketle beyaz saçlarımı önümden çekiyorum ve akmış yüzüme bakıyorum.

Acıttı mı? Elbette.

Fakat tenimin yanışı değil, bana bunu yapanın geleceğimiz olduğunu düşünmek acıttı benim canımı.

Daha içinde kırmızı güller yetişmemiş kızımın, cahilliğin güç getirdiği bir toprakta çiçeklerini açacağı, belki de onları açacak kadar nefes alacak süresi bile olmayacağı acıttı canımı.

Parmaklarımı kesilmiş sırtımda gezdiriyorum. Namusum, çıplaklığım, temizliğim hoşuna gitmiş olmalı ki kıllı erkekliğini bedenime yaslarken, ilk kirleten kendisi olmak istedi. Ağzımın açılmasına, nidamın saflığım için yardım çağırmasına izin vermedi.

Ve öylece gitti. Ruhunun sapıklığı küçük bir hareketle tüm masumiyetimi, dokunulmazlığımı alıp götürdü.

İzin vermek istemedim gitmesine, aradım benim olanı, hakkımı, yargılamak istedim, yargılanmak değil. İlk acıyı ben çekmiştim, ikinciyi onun çekmesini istedim.

Ben kozasından yeni çıkmış bir kelebektim. Buruşuk kanatlarım uçmam için erken olduğunu söylüyordu, kanatlarımı yırtanın bir kelebekle böyle oynayamayacağının öğretilmesini istedim. Fakat tek yaptıkları kızgın demirleriyle alnıma “kirli” damgasını vurmaktı. Kırbaçlarını şaklattıklarında sapığımdan gelen, rahmimi kozası yapan yavrucağın bedenimden kızıllıkla ayrılışını görmek, kırbacın sırtımda değil kalbimde yara bırakacağını fark etmekti benim için acı.

Hayır, yüzümü asit yakmadı. Hayır, sırtımı kırbaç kesmedi. Beni, bizi, annelerinizi, kız kardeşlerinizi zevki beyninizdeki mikroplarla karıştırıp zorbalığa dönüştüren siz yaptınız. Benim canımı yakan takmadığım başörtüm değil, giymediğim mini etek değil, sizin vahşiliğinizdi.

Sevin, lütfen canımızı yakmadan sevin bizi.