Sokrates’in aminoasitleri

Cihan Kolivar’ı Türkiye’nin gündemine taşıyan; “Ekmek, aptal toplumların temel gıda maddesidir” demesiydi. İnsanların yaşayabilmesi için gerekli olan besinler; protein, yağ, karbonhidrat, vitamin ve minerallerdir. Bunlar ekmekte değil et ve ürünleri, süt ve ürünleri, yumurta, ayçiçeği, fındık, zeytin vb. yağ bitkileri, baklagiller, meyveler ve sebzelerde bulunur. Türk halkının yüzde doksanı bugün bunların hiçbirini yeterince tüketememektedir.

Kırk yıl önce Aziz Nesin, Türk halkının yüzde altmışının aptal olduğunu söylemişti. Yargılanınca; “Bağışıklık sistemini güçlendiren, sinir sistemini koruyan, kas kaybını önleyen aminoasitler, insanların aklını kullanmasını da sağlar. Aminoasitler yoğunlukla kırmızı et, balık ve tavuk gibi hayvansal proteinlerde bulunur. Türk halkının yüzde altmışından fazlası bu proteinleri tüketmiyor” demiş ve haklı çıkmıştı.

Çoban hayatının bize öğrettiği gerçek de aynı yönde: Bütün dünyada, besleyici olmayan ekmek aptal toplumların, aminoasitlerin bulunduğu proteinli gıdalar da zeki toplumların temel gıdasıdır.

Beslenme uzmanları günün yirmi dört saati televizyonlarda yeterli, dengeli, sağlıklı beslenme için ekmek ve diğer tahıllı ürünlerden uzak durulması gerektiğini uygulamalı anlatıyor. Belli ki bunu nüfusun yüzde doksanını sömüren yüzde on için söylüyorlar. Fakat halkın yüzde doksanının salt karnını doyurmak amacıyla en ucuz gıda olan rüşeymi bile içinden alınmış ekmeğe ancak ulaşabildiğini, bunun da yetersiz ve sağlıksız bir beslenme rejimi olduğunu, hele bu rejimin anti demokratik bir siyasal rejimle birleşmesi sonucunda kendisini niteliksiz bir topluma dönüştürdüğünü kimse söylemiyor.

Türkiye’nin iyi insanları güzel atlarına binip gitti. Rasyonel aklı kullanmaya, olguları ona sorgulatmaya yarayan aminoasitler de beyin hücrelerini terk edince, ülkenin hafızası yitti. Geriye, sağlam olmayan bir vücutta, içinde doğruyu yanlıştan ayıracak bilginin, düşüncenin olmadığı bir kafa kaldı.

Sorgulama yetisinin ve özgürlüğünün olmadığı bir ülkede; insanlar korkak, pısırık ve edilgin olur. Kimse gerçeği aramaz. Temel etik değerler kaybolur. Buna karşılık cesareti ve özgüveni artan vicdansızlar meydanı boş bulup sahtekârlıkta birbiriyle yarışır. Memleket yolgeçen hanına döner. Terör tırmanır, bombalar patlar. Kan ve gözyaşı akar. ‘Ne halin varsa gör’ düzeni kurulur. Biat olur, kölelik olur. Tam kanunsuzluk hâkim olur. Devletin ciddiyeti de meşruiyeti kalmaz. Sonunda hayat, habitatıyla birlikte kasavetli bir çöplüğe dönüşür.