Melekler bile ölümü avlayamaz

Boynumdaki zincirler yaramın kabuklarını soyuyor, kan kara tenimde izler bırakarak omuzlarıma dökülüyor. Güneşin alnımda biriktirdiği teri elimin tersiyle siliyorum. Islak elime bakıyorum, tırnaksız parmaklarım yüzyıllık sessizliğimizin simgesi. Efendilerim cezanın en kötüsünü vererek arındırdılar beni. Kirliliğimi farklılığım sandılar, kabahatim yanlış bedeni giymemdi.

Korktular bizden, hamlelerini şaşırdılar, zehirli miydik, ilk bakıştan anlayamadılar. Yakınlaştılar, dağınık saçlarımız, kurumuş dudaklarımız, ürkek gözlerimiz, aynı ailenin iki farklı çocuklarıydık. Birbirlerinden ayrı düşmüş, diğer tarafı bilmeden büyümüş iki kardeştik. Tek farkımız birimiz melek doğmuşken diğerimiz ölümün rengine bürünmüştü. Ve şimdi melek ölümle tanışmıştı. Onunla ne yapacağını bilemedi.

Evine götürüp onu beslemeli miydi?

Ölüm çok cahildi, çok gerideydi. Melek onu besleyeceğine ondan beslenebilirdi. Masumiyeti çalmak, cahili medeni yapmaktan daha kolaydı.

Melek, derimiz rengindeki namlularla bizi soydu ve kanımızın kızıllığını gördü. Kızıllık bizi aynı kılıyordu, kılamazdı, biz içimizdeki şeytanın tenimizde bıraktığı lanetin bedelini ödemeliydik. Ödedik de, bizim ırkımız onların nefretine yenildi ve ödeyecek gücümüz kalmayana kadar kokuşmuş et parçalarımız, Tanrılarının verdikleri emirlerle kulları olacağımız sahte peygamberlere satıldı.

Ruhlarımız özgürlüğümüzün savaşını başlatacak cesareti kalbimizde toplayana kadar bize zaman tanıdı. Bedenim köleliğimin yorgunluğuna yenik düşmüş olabilir ancak ırkımızın sahibesi olabileceği tek şey düşüncelerdir.

Ve halkımın aklında tek bir düşünce dolanıyor:

Melekler zamanın dolmaması için dua etsin çünkü ölüm, akrep ve yelkovan durduğunda kendini görünür kılar.